Кожнаму пакаленню застаецца ў спадчыну тое, што стварылі талент і працалюбства бацькоў, продкаў, тое, што выяўляе нацыянальнае аблічча народа, яго душу, імкненні, тое, што кожнае пакаленне павінна шанаваць і памнажаць.
Аснову святочнага традыцыйнага касцюма, пачатку 20- стагоддзя складалі: кашуля,спадніца, фартух, галаўны ўбор- чапец.
Кашулі шылі часцей з льняного кужальнага белага палатна, з палікамі або “зморшчынамі”, калі тканіна ля вората дробна сабрана. Да кашулі прышывалі каўнер-стойку, рабілі дэкаратыўныя нашыўкі спераду.
Кашуля аздаблялася арнаментам. Пры вышыўцы арнамента выкарыстоўвалі ніткі чырвонага і чорнага колераў.
Спадніцы шылі з трапецавідных кліноў і складак, колькасць якіх вагалася ад чатырох да дванаццаці. У склад жаночага касцюма ўваходзіў і фартух, упрыгожаны вышыўкай. Уверсе фартуха закладзены зборкі і прышыты пояс. Гэтыя аднаполкавыя фартухі са скругленым ніжнім краем і кругавой фальбонай, называлі “ круглыя фартухі”. Замужнім жанчынам не дазвалялася па-за межамі хаты паказывацца з непакрытай галавой. Засвяціць” валасы лічылася не толькі сорамам, а і вялікім грахом . Па-гэтаму, абавязкова насілі чапцы і хусткі.
Мужчынскі касцюм прадстаўлены кашуляй, вырабленай з ільняной тканіны, нагаві́цамі, поясам. У сярэдзіне 19-пачатку 20стагоддзяў яшчэ захоўваўся традыцыйны крой мужчынскай кашулі- тунікападобны.Суцэльны кавалак палатна на плячах перагібалі папалам, пасярэдзіне рабілі адтуліну для галавы і разрэз пазухі, па аснове прышывалі рукавы.Адметнасць святочнага касцюма стварае вышыўка чырвона чорным крыжыкам, якая ўпрыгожвае каўнер, і манжэты рукавоў.Нагавіцы доўгія, прамыя шылі з грубага льнянога палатна, даматканага сукна, якія запраўляліся ў скураныя боты. Асноўным галаўным уборам мужчыны быў саламяны капялюш.
Традыцыйны жаночы касцюм 1950 гадоў складаўся з блузкі, андарака, фартуха і хусткі. Блузкі былі часткай святочнага касцюма, шылі з разнастайных тканін фабрычнай вытворчасці з утачным рукавом і адкладным каўняром, зашпіляліся на кнопкі. Блузкі аздабляліся вышыўкай «крыжыкам» спераду і на нізу рукава. Андарак – спадніца з саматканай шарсцяной тканіны ў клетку, шытая ў кругавую ў чатыры полкі. Асноўным колерам Свіслацкага раёну быў чырвоны і яго аддзенні. Дапаўняецца жаночы касцюм фартухом з кругавой фальбонай, аздобленны вышыўкай “ крыжыкам”.
Галаўны ўбор — хустка, якую насілі замужнія жанчыны. У залежнасці ад памеру хусткі завязвалі па- рознаму: пад падбародкам, канцамі вакол шыі, накідвалі на плечы, на галаву. У абіходзе былі і вялікія хусты-“ахінанкі” з кутасамі. Вялікая цёплая хустка была неабходнай часткай гардэроба любой жанчыны, яны замянялі жанчынам уцепленнае аддзенне ў халоднае надвор’е.
Прымаўка, якая сцвярджае, што сустракаюць па адзёжцы, мае глыбокія карані, але яна не страціла сваёй актуальнасці і ў наш час. Калісьці па колерах касцюма, па адметнасці яго кроя і вышыўцы, людзі без асаблівых цяжкасцей вызначалі, з якога рэгіёна паходзіць яго гаспадар, яго сацыяльны статус і нават сямейнае становішча.
Прадстаўленная калекцыя традыцыйных строяў канца 19 — пачатку 20 стагоддзя Свіслацкага раёна, рэканструявана супрацоўнікамі аддзела рамёстваў і традыцыйнай культуры ДУК “ Свіслацкі раённы цэнтр культуры і народнай творсасці”.
